Brons en Gips
Het overgrote deel van het veelzijdige artistieke werk van Kerstin von Klein bestaat uit beeldhouwkunst. Het betreft figuren die in uiteenlopende formaten worden vervaardigd, hetzij uit onbehandeld gips als één stuk, hetzij als een bronzen afgietsel in een oplage.
Momenten in het leven
De figuren, die concrete levenssituaties uitbeelden, lijken op het eerste gezicht verwant aan Giacometti vanwege hun slankheid
en schijnbare kwetsbaarheid. Maar zelfs als je beter kijkt, zie je enorme verschillen. Hoewel de kunstenares, net als de meester,
het stijlmiddel van slankheid gebruikt om een sterkere, meer extraverte expressie te creëren, geeft ze haar figuren altijd buitenproportionele proporties.
Dat wil zeggen dat het de lichaamsdelen benadrukt die belangrijk zijn voor de gewenste uitspraak.
Hierbij worden hoofd, handen en voeten afwisselend of samen geaccentueerd om de titel te benadrukken.
Groteske overdrijving
Door deze vaak groteske overdrijvingen naderen de houdingen van de hoofdpersonen het komische,
waardoor de beoogde boodschap luider dan stilzwijgend wordt overgebracht, zoals in dit geval. Voor de kunstenaar is het fundamentele uitgangspunt, zoals Kerstin het noemt,
van haar kunst de wens om ‘menselijke emotie te bevriezen in een expressie’.
Het huidige moment is belangrijk en moet worden vastgelegd; het mensbeeld dat in ons dagelijks gezichtsveld ligt opgeslagen,
wordt onbelangrijk, of zelfs opzettelijk beschadigd, om onze blik te richten op datgene wat Kerstin wil belichten.
Titel
Het is passend dat de keuze van het onderwerp, en dus ook altijd de keuze van de titel, een beslissing is die in een paar seconden wordt genomen en intuïtief gebeurt, zodat er snel met de uitvoering kan worden begonnen. Het materiaal, gips, past ook. Voor de kunstenaar is het belangrijk dat het met de hand wordt gevormd, zonder gereedschap, dat het snel te bewerken is en dat er snel een vorm ontstaat die vervolgens kan worden verfijnd.
Draaglijker en begrijpelijk
Kerstin Von Klein verwerkt de indrukken van haar leven in haar personages,
spreekt via haar werk en omzeilt daarmee de klassieke mechanismen van verbale communicatie. Zo richt het artistieke werk zich juist op datgene wat zij in de taalkundige communicatie tekortschiet. Zoals ze zelf zegt, “projecteert ze haar eenzaamheid naar de buitenwereld” – en verwacht ze feedback. Kerstin maakt de ondraaglijkheid van individuele levenssituaties draaglijker en begrijpelijk.
“Ze spreken tot je, als je ze ziet”